Oordelen over ziekte

Met dit blog wil ik heel graag een hart onder de riem steken die te maken hebben met ziek- zijn, ongeacht of het over jezelf gaat, je kinderen, familie, je huisdieren en wel om een heel goeie reden nl de aannames die vanuit spirituele bronnen voor absolute waarheid neergezet worden.
In eerste instantie wil ik graag duidelijk stellen dat het oordelen over iemands ziek zijn of ziekte ongepast is, en wel om de reden dat niemand de werkelijke reden of oorzaak kent. Dat zou al meer dan voldoende moeten zijn om niet aan te komen draven met verklaringen, gestoeld op spirituele uitgangspunten. Als we zowat alle uitgangspunten naast elkaar leggen, vergelijken vanuit welke invalshoek een ziekte verklaard wordt, dan kom je er meteen achter dat je veel kanten uitkan…alleen elk mens is uniek en heeft een eigen unieke blauwdruk, heeft genetisch materiaal dat niet enkel eigen is aan het individu maar dat het materiaal tot heel ver in het verleden kan teruggeleid worden.
Elk mens ervaart heel veel tijdens het ziek zijn en elk mens ervaart heel veel als hij niet in evenwicht is. Niemand weet wat er werkelijk omgaat in iemand die ziek is te kampen heeft met een ongeneeslijke ziekte…ook al wordt heel gemakkelijk gezegd of geschreven – en dat klopt deels – dat ons lichaam ( en geest) een zelfgenezend systeem is en we in principe van elke ziekte kunnen genezen, als we maar aanspraak maken op dat zelfgenezend en zelfregenerend systeem. Ik heb al zoveel spirituele mensen gekend die heel bewust met lichaam en geest verbonden waren, het spirituele pad bewandelden én toch overleden zijn aan kanker. Ik denk onmiddellijk hier aan me iemand die me nauw aan het hart lag, waar ik heel wat cursussen heb gevolgd in Brugge, Awakening your Light Body, zelf arts- homeopaat , zorgde bijzonder goed voor zichzelf, gezonde voeding, positief ingesteld …en toch….ik snapte er helemaal niets van. Dus het zomaar aankomen met…mensen met kanker, tja, die kankeren veel, of die hebben ongezond geleefd of zelfs karma is a bitch.
Eigenlijk mag ieder mens ziek zijn. Het moment dat wij hierover een oordeel geven, donderen we terug naar de tweede dimensie. Sommigen voelen zich geroepen om te helpen, ongevraagd, of dringen zich op om te helpen…dat kan heel goed bedoeld zijn. Het belangrijkste is om liefdevol aanwezig te zijn en die persoon alle ruimte en vrijheid te geven… om zelfs hulp af te wijzen. Hier worden we misschien zelfs getriggerd in een stukje van afwijzing…we voelen ons afgewezen, want we willen iemand die ziek is helpen, adviezen geven tot zelfs spirituele inzichten opdringen, terwijl die persoon een grens heeft aangegeven. Moeilijk, niet? Want hoe gaan we als gezond persoon om met een partner, vriend, kind, ouder…die een halt toeroept aan wijze raad, de beste adviezen, spirituele adviezen? Hoe vinden we hierin evenwicht?
De reacties gaan van begrip tot boos worden…en de hele scala van gevoelens en emoties kunnen geweldig variëren. We worden hierbij geconfronteerd met onmacht…we hebben onszelf en nog minder de ander onder controle. Vrije wil. Ook een ziek persoon heeft in het maken van keuze een vrije wil in het al dan niet accepteren van hulp.
Wat kunnen we ‘ doen ‘ in het geval we ons zelf geconfronteerd voelen met machteloosheidsgevoelens, het gevoel van afwijzing ….we kunnen naar ons gevoel luisteren want dat is het krachtigste navigatiesysteem en als we eerlijk naar ons gevoel luisteren weten we wanneer we al dan iets kunnen betekenen voor de ander en wanneer we al dan iets niet kunnen / mogen doen uit liefde voor de ander. Klinkt het vreemd dat we hoogstwaarschijnlijk een belangrijke ervaring ontnemen van de zieke persoon die we zo graag willen helpen?
Als we erin slagen op die manier in het leven te staan, laten we de ‘ regie ‘ in de vijfde dimensie en reageren we niet vanuit onze persoonlijkheid- het deel van ons dat zo graag wil helpen- en redden… kan ook een manier van manipuleren worden.
Tijd maken voor elkaar, naar elkaar luisteren en niet enkel naar de ‘ woorden ‘ maar achter de woorden luisteren, in stilte samen- zijn, al zijn de momenten van samen zijn een paar minuten, die minuten kunnen bijzonder waardevol en helend zijn op een dieper niveau.
Op het moment dat we in staat zijn om er totaal te zijn voor de ander, kan die persoon alle energie ontvangen die er is en het enige wat wij doen is aanwezig zijn en delen : woorden- gedachten- gevoelens – inzichten – ervaringen en alles wat we ontvangen mogen we weer doorgeven en loslaten. We zijn dan ook heel waardevol bezig geweest, al is het dan de tweede dimensie.
We kunnen pas in contact zijn met de hogere dimensies als we ons menszijn aanvaarden, als we onze beperkingen accepteren, ons lichaam accepteren en van daaruit invloed kunnen uitoefenen. Accepteren wat we voelen want hoe eerlijker we gaan waarnemen, wat we denken en voelen, hoe helderder we denken en voelen. Als we even terugkijken naar onszelf en hetgeen we vroeger heftig noemend, vinden we nu wellicht oppervlakkig. En dit proces gaat verder. Als we dus nu al onze intense gevoelens durven toelaten, durven voelen, kunnen we in onze verdere groei vijfdimensionaal voelen. Als we nu al onze gedachten durven toelaten, ruimte geven, kunnen we in onze verdere groei vijfdimensionaal denken. En in zoverre neemt onze verantwoordelijkheid verder toe.
De waarheid over ziek zijn en ziek zijn ligt ergens in het midden en reikt veel verder dan we weten; we hebben nooit het totale overzicht en daarom kunnen we nooit de hele waarheid in de oorsprong van een ziekte kennen. We kunnen ons richten op een ruime waaier van ingangen…en eruit halen wat we voor onszelf herkennen, zonder te blameren, zonder onszelf schuldig te voelen noch de ander een schuldgevoel aan te praten…en toch gebeurt het….we zijn bezorgd, toch? Het is geen vorm van onverschilligheid om echt te luisteren naar hetgeen de ander echt wil, nodig heeft….ook al is het niet de hulp die wij zo graag willen geven. Een grote uitdaging alleszins. We zeggen gemakkelijk: ‘ Wie niet horen wil moet maar voelen ‘. En dat is zomaar één uitspraak…en geloof me, we gooien er dagelijks -tig de ether in.
Een ding realiseer ik me: als we een waarheid vasthouden, dan wordt het een principe. En als we hier eens over nadenken…hoe vaak en gemakkelijk we praten en denken over en in principes. Hoeveel principes dragen we met ons mee? En houden we ons aan onze principes en willen we niet loslaten of opgeven, zelfs als de situatie vraagt op onze principes los te laten…omdat ze verbonden zijn met hoe wij ons identificeren.

Hoe dieper in diverse levensthema duik…hoe duidelijk dichter ik in mijn eigen huid kruip…en denk: jeetje mina, ik heb nog ( gelukkig) aardig wat werk voor de boeg. En gelukkig…

Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com