Leven vanuit jouw levensplan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Vierde dimensie of de dimensie van het Niets…waar niets en alles tegelijkertijd is.
De vierde dimensie is een filter voor hogere energieën, ruimere inzichten om datgene te ‘ downloaden ‘ wat ieder afzonderlijk kan hanteren. Eigenlijk vormt deze dimensie de tussenschakel tussen het ‘ bovenmenselijke ‘ en het ‘ menselijke’.

Veelal zijn we hongerig naar die hogere inzichten ( zie ook Rudolf Steiner) en naar hogere energieën…en eigenlijk ontstaat die hongerigheid vanuit de tweede dimensie. De dimensie van de dualiteit en polariteit.
Indien we deze behoefte naar het hogere forceren vanuit onze persoonlijke wil, ontvangen we wel eens informatie die we niet kunnen hanteren…het is net alsof je in de eerste klas zit en de lessen wil ontvangen uit de 5 de klas. Je hebt er eigenlijk niets aan. Het neemt je geheugen in beslag en het kan je ook in de war brengen. Belangrijk om meer de ‘ regie ‘ te leggen waar die ligt, bij jouw hogere weten. Je krijgt altijd alleen maar datgene wat jij kan verteren en kan gebruiken…maar we blijven een mens en we zijn overwegend vrij ‘ hongerig ‘ en willen heel graag evolueren.
Soms wordt wel eens over anderen gezegd….X of Y staat stil…dat is een menselijk oordeel, wat in feite evolueert iedereen, omdat alles wat je doet, ervaringen brengt.

De enige keuze die we af en toe hebben, is om met de stroom meevaren of ertegen in gaan. Soms worden we wel eens overvallen omdat dat de enige manier is om ons in de war te brengen dat we het niet meer ‘ weten ‘. Alles wat gedacht en voor waarheid werd aangenomen, wiebelt of lijkt waardeloos te zijn.
Herkenbaar van af en toe flink door elkaar geschud te worden…..Niets mis mee, het hoort eenvoudigweg bij onze transformatie. En als dit op dit moment is wat jij herkent, dan hoort dit op dit moment bij je evolutie, je kan het niet voorkomen, al verstop je je heel ver weg van de bewoonde wereld…dan is het misschien eventjes ‘ uitstel ‘.

Dit ligt bij je hogere leiding en dit is omschreven in jouw ‘ script ‘ of ‘ levensplan ‘ waarmee jij en ik en iedereen naar de aarde zijn gekomen.
Wat is dan mijn ‘ script ‘ , mijn ‘ levensplan ‘…dat is de veelgehoorde vraag op dit moment. Eén troost…de totaliteit van je script kan je nooit kennen terwijl je op aarde leeft. Het enige wat je kan ontdekken is welke rol of rollen je speelt ( is niet negatief bedoeld). Enkel de ‘ regisseur ‘ kent het hele script. Het enige wat we kunnen doen, is ons bezighouden met onze rol / rollen en ons niet bemoeien met de rol/ rollen die anderen spelen op aarde. Als we ons steeds bemoeien of anderen in de gaten houden, wijken we af van onze rol/ rollen. Hoe meer je je verbindt vanuit je hogere leiding met jouw rol/ rollen, hoe meer kwaliteiten je gaat ontwikkelen, hoe makkelijker je omgaat met ‘ tegenslagen ‘ ( die overwegend bedoeld zijn om er iets uit te leren , een andere weg in te slaan, een toxische relatie los te laten, een nieuwe studie beginnen, gezonder eten….enz) Je ontdekt dat bepaalde rollen die je gespeeld hebt, je niet langer meer voldoen…omdat die rollen meer afgestemd waren op verwachtingen van anderen. Je komt erachter dat je klaar bent om iedereen het naar de zin te maken ( de rol van pleaser). En zo zijn er -tig rollen die we spelen, gespeeld hebben, en weer nieuwe rollen opnemen. Je kan voelen welke rol/rollen resoneren met wie je bent en die je geen moeite kosten.

Wat heel opvallend is en hetgeen ik via de consulten en in mijn praktijk ervaar is dat de keuzes die soms wel eens worden / werden gemaakt én niet in het evolutieplan ( het script of levensplan) het allerhoogste doel dienen, ingegrepen worden. We kunnen het zo stellen dat de ‘ regisseur ‘ ingrijpt zodat je in een andere/ nieuwe situatie wordt gebracht waardoor je andere rollen kan spelen die beter aansluiten bij jouw script. Rollen waarvan je misschien nooit de idee hebt gehad dat dit mogelijk kon zijn! Ik merk in mijn readings en tijdens een loopbaancoachingstraject vaker op dat cliënten prachtige kwaliteiten laten liggen doordat ze zich hiervan nog niet echt bewust van zijn of uit onzekerheid of het nog niet te laat is die talenten en kwaliteiten te gebruiken in een eventuele nieuwe carrière. Er wordt vaak gesteld dat burn- out veroorzaakt wordt door hét werk, de werkomstandigheden, de toenemende druk om meer te presteren in een kortere tijd enz…en de impact op hooggevoelige mensen….Bij nader onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat de factor: het juiste werk op de juiste plek een extra stress-factor opleverde. Een job aanvaarden omdat je denkt dat je niets anders kan, maar wél het geld brengt om de rekeningen te betalen is een niet te verwaarlozen factor op termijn. Werk waarin je niet kan groeien, geen nieuwe uitdagingen krijgt leidt ongewis tot op automatische piloot functioneren, werkt vervlakkend, dooft de passie voor het werk en leidt ook vaak tot burn-out.

De rol/rollen die je speelt op het werk horen dus eveneens bij jouw levensplan, jouw script…blijf je een rol/ rollen spelen die je evolutie tekort doen…dan grijpt de regisseur in …en hier hoor ik dan vaak dit verhaal: ‘ Er is een reorganisatie gaande, en mijn job staat op de helling, wat zie je Mieke ‘ . Ik voel enerzijds angst in de stem en anderzijds een soort van ‘ opluchting ‘. Op dit gevoel richt ik de vraag : ‘ Hoe voel jij je écht bij deze situatie…ben jij klaar voor iets nieuws? ‘ Vaker hoor ik dan ‘ Ja, eigenlijk wel hoor Mieke, ik ben het eigenlijk wat beu geworden, ik groei niet in dit bedrijf en ik vind het er niet meer zo fijn als in het begin ‘.
Vrij duidelijk, niet? Je rol is in dit bedrijf klaar, je hebt je rol heel goed opgenomen, je hebt er blijkbaar ook alles ingestoken wat goed was voor jezelf én het bedrijf…je voelt al zelf een tijdje het niet meer klopt voor jezelf…en daar komt de regisseur met een noodplan om jou een stapje vooruit te helpen via de reorganisatie van het bedrijf.
Allemaal gemakkelijk gezegd, ik weet het…je hoeft niet in één twee drie de deur achter je dicht te gooien, raad ik nooit aan trouwens. Het feit dat je nu in die situatie bent terechtgekomen kan je twee dingen doen: je blijft afwachten tot de reorganisatie van het bedrijf duidelijk is voor alle werknemers, wie er kan blijven en wie niet, het afwachten is voor de meeste mensen die nog niet in een vast statuut zitten, heel stress-toevoegend. Reorganisaties zijn qua tijd niet voorspelbaar…maar jij blijft wel doorgaan. Je hebt tenminste nog je salaris en je denkt bij jezelf ‘ Ik zie wel…’ Menselijke reactie: want we leven in een materiële wereld. Je duwt je gevoelens voor even weg…maar het gevoel blijft knagen, je doet je werk zoals het moet, maar de ziel, de bezieling is er al lang niet meer…na een paar koppen sterke koffie slenter je naar je werk, je komt af en toe te laat, je vergeet soms iets in te plannen voor de leidinggevende, je wordt erop aangesproken en je gaat maar door….tot de dag dat je energie zodanig naar beneden zakt dat je moe wakker wordt, die kopjes sterke koffie geven niet meer het effect van voorheen, je gaat moe ( en moedeloos) naar het werk, moeite om je te concentreren en je maakt nog meer van die foutjes….tot je uiteindelijk bij de dokter belandt. Herkenbaar….en herinner je even het plan van de regisseur.
De tweede optie is een optie die mij eerder gezond lijkt én realiseerbaar: je blijft voorlopig je werk behouden én je kijkt heel bewust verder naar een werk waarin jij je kwaliteiten kan inzetten, ontwikkelen in een organisatie waar de cultuur en de filosofie van het bedrijf resoneert met jouw visie. Je kan het nooit voor de volle 100 % inschatten, maar vertrouw in eerste instantie op je hogere leiding! Ik herinner me een situatie van mezelf, een paar jaar geleden…Er werd een educatief medewerker gezocht in een organisatie voor volwassenonderwijs. Ik ben zo iemand die nieuwe uitdagingen nodig heeft en als ik mijn creativiteit niet kan uitleven, dan ben ik heel snel verveeld. Dus ik solliciteerde met veel energie naar die baan en ik werd binnen dezelfde week op gesprek gevraagd. Sjonge, maar wat een energie ik op die plek voelde, was absoluut niet zo fijn…. Het moest allemaal supersnel gaan, er hing een bijzonder nerveuze sfeer in de lucht…en ik kon direct beginnen. Zo….ik had amper vragen kunnen stellen want hiervoor was geen tijd meer…ik stond buiten aan de deur met een bijzonder dubbel gevoel. Mijn gevoel zei me: ‘Niet doen, dit is niet goed voor jou en mijn verstand zei: Doe het gewoon, je ziet wel hoe het verloopt, je wou toch een nieuwe uitdaging ? ‘

Ik kwam thuis en ik sprak mijn twijfels uit…een nachtje over geslapen en de dag nadien kreeg ik een telefoontje of ik de opdracht nu wou of niet, want anders…. Ik herinner me dat ik hapte naar adem en voor ik het wist antwoordde ik: ‘ Ok, ik doe het ‘. Nog korter dan kort was het antwoord: ‘ Fijn, we verwachten je morgen voor je lessenrooster ‘.
Ik wist niet of ik nu moest huilen of lachen…maar het huilen stond me nader dan het lachen…en ik wist rationeel gezien niet waarom ik dat onderbuikgevoel zo sterk had om die job niet te doen…neen, het had niets met de job zelf te maken, maar die energie…. Typisch ik in die tijd…ik twijfelde aan mijn gevoel en draaide die knop radicaal om. Flauwe trien, wees eens dankbaar, je hebt gesolliciteerd, je hebt de job onmiddellijk, wat zit je nu te zeuren? Op die manier sprak ik tot mezelf.
Dat mijn onderbuikgevoelens toch uiteindelijk klopten….de eerste maand schot in de roos: geen wedde. Paniek…alle documenten waren keurig naar het Ministerie van Onderwijs verstuurd. Wat was dit nu?
Het koele antwoord van die leidinggevende was: ‘ Oh, volgende maand krijg je dit wel extra bijgestort, je documenten waren een paar dagen te laat doorgestuurd ‘ . Ik was dus in alle staten….vooral omdat ik nog eventjes de vraag kreeg of ik geen extra spaarrekening had om het loon te overbruggen en of niemand me dit salaris kon lenen…De vraag of de organisatie zelf ( uit hun ‘ zwarte kas) me mijn loon kon uitbetalen zodat ik het de volgende maand kon terugstorten werd onmiddellijk afgewezen.

Hetgeen me nog meer verbaasde was dat sommige collega’ s die ondertussen vernomen hadden dat ik mijn loon niet had ontvangen het ook afwimpelden met een ‘ ach , ja , dat gebeurt vaker bij nieuwkomers…je loon krijg je dan lekker dubbel voor volgende maand ‘. Ik wist niet wat ik hoorde, stond helemaal perplex van deze reacties….en toen hoorde ik mezelf in gedachten zeggen ‘ Ik wist het…dit moest ik niet doen, dit was echt geen goeie plek voor mij, de energie voelde druk, nerveus….ik twijfelde tussen mijn intuïtie én mijn verstand….’. Het onzorgvuldige incident is tot zolang is daar ben gebleven blijven hangen als een domper…het werk op zich, het lesgeven was heel fijn, alleen waren er teveel elementen in het samenwerken die niet ok voelden.

Een mooi voorbeeld hoe ik mijn pure voelen negeerde en hoe de regisseur me een vrij duidelijke manier liet ervaren dat het werken in die organisatie mijn evolutie te kort deed: en dit had ik toegelaten.
We kunnen dergelijke voorvallen als ‘ toeval ‘ bekijken….maar situaties waarin je twijfelt of dit het wél is, los van een jobinhoud…negeer de tekentjes niet. Die tekentjes worden ons gegeven via onze hogere leiding, en ja, zoals ik zelf altijd schrijf en zeg: wij hebben hierin de vrije keuze. We kunnen echt gezonde keuzes maken…maar als dat allemaal in onze script staat, ja, dan leren we uit die situatie al zijn we in eerste instantie boos op de ander.
Ik heb in elk geval geleerd prioriteit te geven aan mijn intuïtie en dat er af en toe wel eens een stemmetje fluistert ‘ Komaan, gewoon doen…het is goed voor dit of dat…’ leg ik onmiddellijk mijn twijfel voor aan mijn team en mijn team kaatst onmiddellijk mijn vraag terug: ‘ ga jij maar lekker voelen… laat die twijfels maar gaan ‘.

Hoe flexibeler we in het leven staan en hoe meer nieuwe dingen we uitproberen, nieuwe rollen als rollen zien en ontdekken waar onze gaven, talenten en kwaliteiten zitten, hoe moeitelozer we door het leven gaan stromen.
En als het dan al eens moeilijk is, kunnen we – als die rol klaar is -weer terugkeren naar een andere rol die geen moeite kost.
We lezen zowat in alle leesvoer: Word meester van je leven …en liefst in één zucht. Ik geloof niet dat dit op die manier werkt….zoals ik het voel en ervaar is dit een proces dat zich stapsgewijze ontwikkelt, in de mate dat we aangesloten zijn op ons eigen ‘ navigatiesysteem ‘. En hoe weten we of we aangesloten zijn op ons eigen ‘ navigatiesysteem ‘? Als we luisteren naar onszelf, de keuzes maken waar we heel diep vanbinnen een oprechte JA VOELEN , ook al loopt de massa in de andere richting en jij voelt dat jouw richting voor jou de juiste richting is ( al is de rest van je familie vb het er niet mee eens) dan is dit jouw waarheid. Ervaar je dat jouw keuze toch niet de beste keuze is geweest, dan ben je weer een ervaring ‘ rijker ‘ en heb je geleerd. Mochten we alles bij voorbaat weten, welke keuzes we maken , waarom we bepaalde keuzes maken…dan zouden we als een robot leven. En dat geloof ik niet, is de reden van ons leven op aarde.

Zeker dat de keuzes die je in het verleden hebt gemaakt, misschien een behoorlijke tol hebben geëist…en als die ervaring toch verweven was in jouw script dan was die ervaring niet te voorkomen.
Ik rond dit blog graag af met: ‘Welke rol of rollen je ook speelt, speel ze met passie en overgave en ben je er klaar mee, richt je verder op de rol/rollen die je geen moeite kosten, waarmee je de hoogste expressie van jezelf kan zijn. En dit te gunnen aan anderen is de grootste daad van liefde voor alle leven.
Altijd voor het hoogste goed voor jezelf, anderen en Moeder Aarde.
Liefs
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com