Mijn leven is van mij, toch?

Leren van je fouten of doorgaan op dezelfde manier dat is de vraag die ik veel stel aan mensen.
Hoewel ik eigenlijk geen fouten zie maar wel lessen die geleerd mogen worden. En ook ben ik in de overtuiging geraakt dat als je je lessen niet leert ze steeds weer opnieuw terugkeren bij jou net zo lang tot je ze hebt begrepen.

Iemand kan er jaren over doen om een ander mens los te laten.
En dat kan zo een proportie aannemen dat men geobsedeerd kan raken door de wetenschap dat die ander wel terugkeert of uiteindelijk wel weer kiest voor haar of hem.
En dat zijn ook de zwaarste lessen want het kan inderdaad jaren duren voordat iemand daadwerkelijk geleerd heeft om het besef te hebben dat je jouw leven niet in handen van een ander mag leggen.
Waar gaan we nu heen met dit blog?

Welnu het is een gegeven dat als 2 mensen elkaar hebben gevonden en een tijd hun leven hebben gedeeld en deze mensen gaan uit elkaar door welke gebeurtenis dan ook dat er van beide kanten goedkeuring mag zijn om elkaar los te laten zodat ieder zijn eigen weegs kan gaan.
Helaas is dit maar al te vaak niet de realiteit. Of er speelt overspel mee, of men is in de overtuiging niet meer genoeg om de ander te geven of je voelt dat je de ander bent ontgroeit.

En daar beginnen de moeilijkheden. Juist omdat er één persoon achter blijft die deze gevoelens niet deelt en daardoor nog steeds hoop blijft houden dat de ander wel weer terugkeert. Dit zijn de meeste vragen die wij te horen krijgen en vaak zien we heel helder hoe of wat er te gebeuren staat. Het is dan een duidelijk verhaal waarin wij heel helder kunnen zien hoe de dingen gaan lopen.
Maar er is een vrije wil en de vrije wil kan alles in een ander daglicht plaatsen.

Wij zien geen toekomst dat is onmogelijk omdat de toekomst maakbaar is en omdat niets vaststaat alles is en blijft in beweging en dat is goed.
In een mensenleven gebeuren onnoemelijk veel dingen die we allemaal als vanzelfsprekend aannemen.
Niets is minder waar er is niets vanzelfsprekend omdat alles met elkaar in verbinding staat.
De beweging van de een kan een reactie bij de ander veroorzaken en dat is ook wat er gebeurt in verbroken relaties.
Eerst is daar de boosheid de frustratie de angst en het verdriet en daarna begint men te trekken te duwen te manipuleren.
Via allerlei omwegen probeert men nog ruimte in te winnen bij degene die de relatie heeft verbroken.
Is het niet via de kinderen -wat meestal gebeurt- dan is het wel via gezamenlijke vrienden of familieleden.

Dat je elkaar daar onnodig veel pijn mee doet dat is wel begrijpelijk dat is de oorzaak ook van vele misverstanden. Maar dat je niet begrijpen wil dat daar eerst een heel proces in gang is gezet en dat je eerst weer een leven zonder die ander wilt gaan leven dat is voor de ander niet te behappen. Daar komt dan het ego om de hoek kijken en men wil dan niet inzien dat je niets meer over de ander hebt te zeggen ‘’of je überhaupt iets over een ander te zeggen hebt’’ maar dat is een ander onderwerp.
Ieder mens is baas over zijn/haar eigen leven je hebt uiteindelijk jezelf neer te leggen bij de beslissing dat de ander niet meer met je kan of wil leven. Hoe pijnlijk of verdrietig dit dan ook kan zijn. En hoe vervelend dit dan ook is vanwege de materiele en geestelijke schade die een breuk kan veroorzaken.

Wat we vaak zien gebeuren is dat na een zware emotionele periode men toch een soort van berusting probeert te vinden in het feit dat de ander toch wel niet gelukkig zal zijn met die ander of dat hij/zij wel terugkeert want ik ken haar/hem zo goed dat kan nooit goed blijven gaan.
Dit lieve mens is een gedachte waar ik voor wil waarschuwen.
Ik hoor mensen die al jarenlang wachten op hun ex en daar ook regelmatig voor bellen. Wat ik dan meestal te zien krijg is dat er wel gevoelens zijn maar dat die gevoelens niet worden toegelaten dus blokkades veroorzaken en daardoor is er geen doorstroom meer.

Logisch eigenlijk maar wel hard om aan te nemen.
Die ander wil door met zijn/ haar leven en dat wil niet zeggen dat er geen gevoel meer is maar er is geen zelfde trilling meer en dat is toch het belangrijkste in een relatie. Als je voelt dat er iets aan het veranderen is in je relatie stap dan op tijd op de trein samen om te onderzoeken wat je eraan kan doen voor het te laat is want meestal gaan de dingen dan een eigen leven leiden en voor je het weet is het te laat. Waar ik voor waarschuw is dat je nooit moet gaan zitten wachten op de ander.

Ga door met je leven. Ga uit geniet met je vrienden en leef je leven verder ook al is het jammer dat het zo is gelopen je leven eindigt niet bij een verbroken relatie maar het opent weer nieuwe deuren.
Mocht het zo zijn dat na verloop van tijd jullie levens elkaar toch weer kruisen dan is daar het juiste moment aangebroken om de verbinding weer op te nemen met elkaar.
Dan is er een fase van rijpheid bereikt waardoor je elkaar in een ander daglicht kan gaan zien. Meestal is de breuk dan nodig geweest om tot bewustzijn te komen en kun je heel anders in het leven gaan staan met elkaar.

Maar tot dan is het nodig om in te zien dat ieder mens de kapitein van zijn/haar eigen schip is en dat niemand elkaars bezit is. Als je dit kan inzien zonder dat er ego stukken opkomen dan ben je waar je mag zijn. Dan kun je samen op weg naar een bewuster, respectvoller en gelukkiger leven.

Wil je hierover eens praten met mij dan ben ik bereikbaar bij paragnost- Eddie box 68

Warme knuffel,
Elisa-Lis