Leven in een drukke wereld

Leven in een drukke wereld. De behoefte aan menselijk contact leeft bij elk levend wezen. De manier waarop die behoefte zich laat zien is voor iedereen anders. Sommigen zijn sterk gericht op de buitenwereld vanuit de diversiteit aan rollen, anderen hebben hier minder behoefte aan. Het lijkt soms wel dat het naar buiten gericht zijn tot een soort van deugd wordt gezien. Iemand die zich meer terugtrekt wordt al snel gezien als introvert, asociaal, mensenschuw of egoïstisch.

Eigenlijk hoeven we ons geen zorgen te maken over gezellig druk doen met de rest van de wereld, maar we doen het uiteindelijk wel. Sommigen staan graag in de schijnwerpers op het podium, anderen ervaren veel voldoening om in stilte en rust hun ding te doen.
Eigenlijk is het in essentie het belangrijkste om zelf uit te zoeken wat ieder aan de wereld kan bijdragen en om dat ook effectief te doen. Op welke manier ieder dit vanuit zijn authenticiteit doet is een uitdrukking van ieders talenten en gaven.

Er is een gigantisch stroom van netwerken en er is een zeer krachtige hulpbron om vooruit te geraken op professioneel en sociaal vlak.
Sommigen zien het als noodzaak om hun doelen te bereiken via een uitgebreid netwerk en anderen hebben meer behoefte aan één-op-één contacten of kleine groepjes. Anderen hebben totaal geen probleem met het leven in een kwebbelende drukke wereld en anderen hebben voldoende aan hun innerlijke rijke landschap en hun stille kracht.

Kijken we ook even hoe kinderen zich staande houden in een drukke wereld waarin weinig ruimte is voor verstilling en stilte? Stille kinderen worden al snel introvert genoemd en toch wat verontrustend wordt het kind getest op allerlei mogelijke afwijkingen. Kinderen die lekker meelopen, uitbundig deelnemen aan alle evenementen worden gezien als welbespraakt, assertief, sociaal.
Het moet dan ook weer binnen de perken blijven, of ook hieraan hangt een labeltje vast: hyperkinetisch of overbeweeglijk. Dit zijn dan kinderen die in wezen heel gevoelig reageren op extra-prikkels en daarvoor zijn dan weer de medicijnen om het extraverte, hyperkinetische kind rustig te krijgen.
En hoe gaan wij met kinderen om in een wereld waar het nog maar zeer zelden tot rust kan komen? Wat zijn de behoeften van het kind?

Kunnen we de behoeften van het kind door alle drukte, kabaal, gejaag heen nog wel horen?

Kunnen wij nog bij onze kern komen of laten we ons maar verder overdonderen door alles wat ons gevoelig wordende systeem verder overprikkelt?

Een citaat dat ik als heel treffend ervaar is geschreven door Anaïs Nin: ‘Onze cultuur heeft alleen het leven als een extravert mens tot een deugd verklaard. We ontmoedigen de innerlijke reis, de zoektocht naar een kern. Daarom zijn we onze kern kwijtgeraakt en moeten we die terugvinden.’

We moeten niets uiteraard, het is ook een keuze die we kunnen maken om niet mee te lopen met de massa die ons laat uitschijnen dat we er pas bij horen als we met ons allen gezellig meedoen.
Daarom hoor ik wel eens dat ik niet gezellig ben, omdat ik zeer weinig heb met de afleidingen van gezellig meedoen, omdat het nu eenmaal normaal zou zijn. Ik ben die Ik ben en dat mag iedereen ook Zijn. Een zeer belangrijk ‘geboorterecht.’

© Mieke
Mieke Box 45