Mijn kind is enorm begaafd

Ook al is jouw kind en met jouw kind heel veel kinderen van nu nog zo begaafd, ik hoop dat ze niet te kijk worden gezet want ze zijn geen circusact. Kinderen in het algemeen herinneren ons eraan we zijn. Hen op een voetstuk zetten is onnodig want dat leert ze enkel maar om de aandacht te trekken. We kunnen nooit plaatsvervangend leven door onze kinderen. Als wij hen leren hun gaven te gebruiken om aandacht te trekken, wordt het medium ( als middel) belangrijker dan de boodschap en dat is nooit de bedoeling van de geboorte van de kinderen van nu.

Welke gevolgen kan deze houding van ouders teweegbrengen is niet te overzien als de ‘ verkeerde ‘ ingang wordt genomen en één ervan is dat ouders geen gezonde grenzen kunnen trekken ten opzichte van hun kinderen, waardoor het gezin op een bepaald moment door het kind geregeld wordt tot gedomineerd, met alle gevolgen van dien. Ze worden veeleisend, en kunnen het zo ver drijven dat ze niets anders meer dan minachtende aanmerkingen en opmerkingen maken over hun ouders en anderen. Ze worden bazig en niet meer te hanteren.

Omdat deze kinderen zoveel ‘ lijken ‘ te weten en zo ‘ wijs ‘ zijn voor hun leeftijd, worden ze door hun ouders op een voetstuk gezet….ze mogen ongehinderd en zonder enige structuur hun gangetje gaan en zo wordt een kind dat was bedoeld als geschenk aan de wereld in de nieuwe tijd heel overheersend en onuitstaanbaar in het gedrag. Ze groeien uit tot egocentrische volwassenen en dat was zeker nooit de bedoeling.

Het zijn dus de ouders, de maatschappij die deze kinderen labelt en stigmatiseert, positief discrimineert als ‘ anders ‘. Ook al lijken deze kinderen ‘ alwetend ‘ te zijn, het zijn nog steeds kinderen die leiding en structuur nodig hebben om de reden waarom ze hier op aarde geboren werden te kunnen neerzetten. Ze hebben dus structuur nodig, een kader zodat ze weten waar ze aan toe zijn om in de wereld te kunnen functioneren. Dit is vaak de reden waarom kinderen op latere leeftijd totaal dreigen te ontsporen. Het is heel belangrijk hun begaafdheid op een constructieve manier aan te moedigen.

Waarom vraag je het kind niet vriendelijk in plaats van tegen jan en alleman en wie het maar kan horen op te scheppen over een bijzondere ervaring die het heeft gehad of wat voor diepzinnigs wijs het nu weer heeft gezegd? Waarom zou je je kind niet zelf zijn / haar ervaringen onder woorden laten brengen zonder daar melodramatisch of gewichtig over te doen?

Open vragen stellen, zodat het kind de mogelijkheid krijgt eenvoudig te vertellen wat het ervaart of ervaren heeft en heel goed luisteren zonder er zelf iets aan toe te voegen of te interpreteren helpt het kind veel meer dan het verhaal aan te dikken.

Als er sprake is van opgeklopte sensatie en dramatiek, luistert niemand, hoewel er wel op gereageerd wordt, er wordt niets onderzocht, niets opgelost, niets uitgeplozen, het wordt er slechts erger op. Chaos viert hoogtij….Waarom kijken we niet samen met kinderen naar de situatie met een volwassen blik? Waarom geven we onze begaafde nieuwe generatie kinderen geen betere werktuigen in handen waarmee ze veranderingen in de wereld kunnen neerzetten?

Willen we onze kinderen echt de kans geven om te zijn wie ze zijn, dan dienen we als ouders/ opvoeder/ leraren/ vrienden eerst onszelf te genezen naar lichaam, geest en ziel, en dat kan alleen als we eerlijk en integer zijn. Hoe kan je, als je niet eerlijk tegenover jezelf, eerlijk zijn tegenover anderen en met namen tegenover je kinderen?

Jezelf genezen houdt ook in dat je diep in jezelf kijkt om erachter te komen waarom je voortdurend dezelfde soort situaties in het leven roept en blijft hangen in patronen die zoveel verwarring veroorzaken. Wat proberen we te leren? Waarom laten we ons beheersen door angst? Zo kan je bijvoorbeeld steeds weer in een situatie belanden waarin je blijft geven tot iemand misbruik maakt van je goedgeefsheid en geen rekening meer houdt met jouw wensen en verlangens. Dan wordt je gekwetst. Als je geeft zonder dat je weet hoe je moet ontvangen is dat meestal een teken dat je bang bent om te worden afgewezen, om niet lief en aardig gevonden te worden, niet geliefd te zijn. Wat je eigenlijk doet met alleen maar geven is de angst bedekken dat je niet goed genoeg bent.

Die gedragsproblemen herkennen is de eerste stap op weg naar heling en genezing. Heb je eenmaal onderkend dat je daarin vastzit dan kan je het echt anders aanpakken. Je hoeft niet alle pijnlijke ervaringen opnieuw te herbeleven en te doorleven om te helen. Als je begrijpt hoe je ertoe gekomen bent, kan je jezelf op staande voet genezen. Hoe sterker en gezonder je bent, hoe beter. Het is nl die kracht , die gezondheid, die je doorgeeft aan je kinderen. Misschien moeten wij vooral leren erkennen dat we volmaakt zijn: we mogen ons herinneren dat we alles wat we nodig hebben al in ons hebben. We zijn machtige sterke wezens en dat is nu precies wat we aan onze kinderen mogen laten zien!

Ook al zijn de kinderen veel wijzer dan hun leeftijd, volwassen zijn ze nog niet. Het is dus niet omdat ze heel vaak hele wijze dingen zeggen en doen, dat we moeten vergeten dat het nog steeds ‘ kinderen ‘ zijn.

Wil je hier graag over praten/ chatten, gedachten uitwisselen, enkele handvatten…voel je welkom.

Warme groet
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com