Het leven is kwetsbaar

Voor je dit blog leest, wil ik graag even aangeven dat een scala van emoties aangeraakt kunnen worden. Laat dit blog een reminder zijn om te beseffen dat het leven heel kwetsbaar is. Ik hoop dat ik jou mag aanraken in die kwetsbaarheid die je leven voller kan maken.
Herinner jezelf er een paar keer per dag aan wanneer je met iemand praat, of dat nu via de telefoon of persoonlijk is, dat deze persoon vannacht kan sterven. ‘Dit is misschien de laatste keer dat ik met haar/hem spreek.’
Observeer mogelijke veranderingen in hoe je spreekt, hoe je luistert, hoe je je gedraagt.
Wanneer je je bewust wordt van je eigen aardse sterfelijkheid en van diegene met wie je praat, vindt een verandering plaats op de manier waarop je met diegene praat, luistert, aandacht geeft.
Je hart opent zich terwijl je je realiseert dat het misschien wel eens de laatste keer is dat je deze persoon levend ziet.
Wanneer we met mensen praten, zijn we snel afgeleid en luisteren maar half, zeker als we regelmatig contact hebben met diegene. We kijken een beetje langs hen heen of naar beneden naar iets anders, in plaats van direct oogcontact te houden. Misschien raken we wel geïrriteerd dat we door diegene onderbroken worden. Pas als we beseffen dat ze kunnen sterven, bekijken we hen met andere ogen. Bewust.
Het is zeker confronterend wanneer degene met wie je praat ziek is, op leeftijd is of wanneer een geliefde onlangs is overleden.
Wanneer Japanners gedag zeggen tegen iemand, staan ze respectvol toe te kijken en zwaaien tot de auto of de trein volledig uit zicht is.
Dit gebruik wordt verklaard vanuit hun bewustzijn dat dit misschien wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ze elkaar zien.
Wat is het ontzettend triest als onze laatste woorden met onze kinderen, onze partner, onze ouder(s), onze vrienden bedolven werden door ongeduld, boosheid enzovoort. Hoe troostend zou het zijn als we in ieder geval met liefde en aandacht afscheid hadden genomen.
Hoewel iedereen die in deze wereld geboren wordt vroeg of laat geconfronteerd wordt met ziekte, ouderdom en de dood, leven we alsof het niet geldt voor onszelf of de mensen om wie we geven.
Het besef dat het leven heel erg kwetsbaar is en de dood elk moment kan komen, helpt ons het ontkennen te doorbreken.
Af en toe wordt er een beetje van deze sluiter van ontkenning opgetild en we zien pas hoe breekbaar het menselijke leven is, wanneer er bij een dierbare een ziekte wordt vastgesteld of iemand van onze leeftijd of jonger onverwacht sterft.
Uiteraard willen we onze geest niet voortdurend vullen met gedachten over sterfelijkheid, maar een zeker bewustzijn van aardse tijdelijkheid helpt ons de mensen die ons dierbaar zijn, te koesteren.
Wanneer de sluier wegvalt en we de waarheid ervaren dat elk menselijk leven maar kort duurt, veranderen onze gesprekken. In plaats van ‘tegen’ iemand te praten, met een geest halfvol andere gedachten, voegen we meer ‘aanwezigheid’ toe aan elke ontmoeting. De stille aandachtigheid is een heel ongebruikelijke ervaring in de drukke wereld van de doorsnee mens.
We vallen elke nacht in slaap in het vertrouwen dat we weer wakker zullen worden. Wanneer we beseffen dat ook wij vannacht kunnen sterven, kunnen we bewuster aanwezig en levendiger in elke moment van ons leven staan.
Elf jaar geleden, 31 juli 2007, heeft mijn dierbare papa zijn stoffelijke jasje afgelegd in zijn slaap. Ik was me al heel bewust van de broosheid van het leven, de onvoorspelbaarheid van het aardse afscheid nemen. Het heeft me nog veel meer doen stilstaan bij de manier waarop ik in aandacht en aanwezigheid in het leven sta. Het lukt me niet altijd in die volle aanwezigheid mijn aandacht te geven aan diegenen van wie ik hou. Al zou ik het anders willen. Maar ook ik heb te dealen met het leven in een maatschappij waarin de druk als zelfstandige steeds hoger komt te liggen. En ook dat is een realiteit.
Niettemin kan ik elke dag mijn ogen in vrede en blijdschap sluiten. Voor ik slapen wandel ik rustig rond in mijn gedachten en mijn hart. Is er nog iemand die ik mag vergeven? Is er nog iemand met wie nog iets uitgesproken mag worden? Kan ik me met een gerust hart overgeven aan de nacht? Ik geloof dat als we ons hierover elke dag bezinnen, we veel bewuster worden van de zin van het aardse leven, waardoor we in onze spiritualiteit waarachtig kunnen verder ontwikkelen.
Bewustwording van de aardse sterfelijkheid opent ons bewustzijn voor dit ene moment in ons leven.

Warme hartegroet
Mieke Box 45
www.miekecoigne.com