Geen rozen zonder doornen

Het verlangen naar de perfecte partner leidt vroeg of laat tot een diepe ontgoocheling. In het begin van een relatie wordt gemakkelijk het ideaal plaatje geprojecteerd op het liefdes’object ‘. Meestal ziet men niet de persoon zelf , maar wel de eigenschappen die verwacht worden bij een nieuwe liefde. Vaak weet de ander ook ergens wel welke verwachtingen er zijn en wil heel graag aan dat plaatje voldoen. Wat krijgen we dus: verliefd worden op een plaatje, maar niet op de persoon zoals hij/ zij werkelijk is. De ontgoocheling is dan heel groot, als na een korte of langere tijd blijkt dat het plaatje niet klopt, dat de persoon niet is zoals hij/ zij zich heeft voorgedaan, of is het besef dat de verliefdheid een stukje compensatie is geweest voor het verlies van een vorige liefde (s).
Soms is het beeld dat men van de ideale partner heeft onrealistisch en ligt de lat bijzonder hoog, zodat eigenlijk niemand aan dit beeld kan beantwoorden. Zo heb ik regelmatig een cliënt die zich afvraagt of hij/ zij ooit wel zal voldoen aan het vooropgestelde beeld. Geloof me maar dat dit het meest verontmenselijkende is wat iemand kan ervaren in een nieuw ‘ contact ‘ : je bent niet goed genoeg voor mij ( begrijp er letterlijk onder: je bent niet perfect, want….). Iemand die zich dan al enigszins wat onzeker voelt over zichzelf, kan hierdoor behoorlijk in een neerwaartse spiraal van neerslachtigheid en hopeloosheid terechtkomen. We kunnen in relatie-vorming op verschillende manieren kijken naar de dynamiek en de aantrekkings- en afstotings-patronen die onderliggend aanwezig zijn. Dit is wat ik in mijn praktijk dieper kan toelichten, vooral omdat aan een lijn niet echt zoveel mensen zo diep willen inkijken in het ‘ waarom ‘ dit soort liefdes aantrekken en hoe vanbinnenuit aan mezelf werken, zodat ik mijn energie in het aantrekken van gezonde relaties kan versterken. Velen voelen zich een slachtoffer en willen een bevestiging op hun drama -verhaal…maar dit levert uiteindelijk niets op. Iemand kan dan een hele dag iedereen bellen om de bevestiging te krijgen, van hetgeen ze zelf ook best weten. Op het einde van het verhaal, blijft het bij ‘ ik ben een slachtoffer van ….en ik ben niet goed genoeg tot…hij / zij weet niet wat hij zal missen…tot ik hoop hij / zij nooit meer gelukkig wordt. ‘
Dit zijn reacties op een heel laag en traag bewustzijnsniveau: eigenlijk zijn dit soort haatreacties afkomstig uit de 1ste dimensie. Haat en verderf zaaien en het is ook nog eens heel erg donker en destructief.
Gelukkigen zijn er dan ook nog wel diegenen die zich realiseren dat er patronen, overtuigingen zijn vanuit zichzelf, waardoor ze elke keer opnieuw verliefd worden op een beeld, een ideaal plaatje en hier toch in willen veranderen en veranderen kost tijd én vraagt intensieve inspanningen. De moed om soms heel diep en heel ver te gaan in het opruimen van alles wat ooit geleerd en gezien werd rond ‘ relaties ‘. En alleen jij hebt die sleutel in handen om gelukkig te worden, gezonde relaties aan te trekken. En gezonde relaties zijn geen synoniem voor ‘ perfecte ‘ relaties. Denk er eens over: wat is voor jou een gezonde en gelukkige relatie? Denk eens na over je verwachtingen en eventuele eisen? Waarom wil je eigenlijk een relatie? Vanuit welke behoefte? (ik kan niet alleen zijn, ik vind het ongezellig alleen, ik moet alles alleen doen, ik heb het niet zo breed, dus een partner die me financieel helpt is welkom, ik wil wel iemand voor de seks, maar ik wil geen relatie….en ik kan nog heel ver doorgaan met redenen neer te schrijven). De relatie met zichzelf lijkt voor sommigen niet interessant, want het gaat over ‘ de ander ‘. Ik bots zeker de laatste week tegen dit soort van uitspraken. En eerlijk? Ik verzucht soms na een telefoon waarin het voelt alsof een medium of paragnost een partner of relatie moet beloven en liefst nog ( en zeker op dit moment) voor de zomer. Ik schrijf nu zelf zoveel blogs rond alles wat aan de gang is, en toch is de weerstand en het niet kunnen accepteren dat er zoveel meer speelt dan begrepen wil worden.
Ik stel me vaker de vraag: ‘ Wat is dit toch dat nog zoveel mensen kiezen om ongelukkig te zijn en te blijven, niet voor zichzelf willen kiezen, in ellendige relaties blijven hangen, een job doen dik tegen hun zin, elkaar het leven zuur maken, vechtscheidingen gevoed worden via advocaten om zoveel mogelijk winst te halen uit de soms jarenlange procedures, in een situatie blijven omdat er zoveel te verliezen is ( en dat gaat dan over de materiële zaken) en tegelijk wordt de ene partner letterlijk doodziek en wordt er vreemdgegaan dat het een lust is. Ik stel me de vraag waarom er zoveel haat en oordeel wordt geveld over anders-geaarde relaties terwijl in het hetero-gebeuren zoveel verkeerd loopt? ….’ Ik stel me heel veel vragen en eigenlijk zou ik het naast me neer moeten leggen en denken: ‘ Ok, dit was het dan. ‘
Ondanks ik weet waar we naartoe evolueren, blijft het met momenten heel confronterend het gevoel te hebben water naar de zee te dragen, elke dag dezelfde vraag horen: ‘ Wanneer belt hij / zij ? ‘ Ik mag het dan herhalen dat TIJD en RUIMTE niet bestaat aan de Andere Kant, noch vanuit het Universum…toch is die ontgoocheling er dat ik niet werk met TIJD en RUIMTE.
Waar ga jij je liefde ontmoeten? Misschien wel aan de andere kant van de wereld. Is dat een probleem als jij dan voelt dat dit voor jou helemaal klopt en ook voor diegene die duizenden kilometers van jou vandaan woont?
Neen? Iemand heel dichtbij, uit mijn omgeving . Allemaal goed en wel, maar stel je eens in het andere geval voor….en dààr zit jouw diep verlangde tweelingziel , duizenden kilometers vandaan. Ben jij bereid dan om je grenzen te verleggen of samen die grenzen te verleggen? Zie je, dit is de tijd dat we werkelijk uit onze luie gemakzuchtige comfortzone worden geduwd.
Alles moet snel gebeuren, er is nog maar weinig geduld en vertrouwen en vooral het waarderen van wat er op dit moment IS.
Neen…het moet nog beter, nog meer, nog sneller, nog perfecter, nog dichter, nog nog nog nog….en die plaat blijft hangen en dat is oude koek.
Ben je de laatste tijd nog eens verrukt geweest over iets bij je partner, op je werk, bij je vrienden, over je kinderen, over wie en wat je bent en doet? Of vind je eigenlijk alles zo van-zelf-sprekend? Hoe staat het met je hart? Sta je wel eens stil hoe jouw hart klopt? Hard klopt, sneller klopt, rustig klopt? Of voel je eerder een pantser rond je hart , terwijl je wel glimlacht of grimlacht naar buiten toe?
Als je in een relatie bent op dit moment: kunnen jullie naar elkaar uitspreken wat jullie aan en bij elkaar waarderen, of zeg je : ‘ Ja, maar dat weet hij/ zij toch? ‘ . Neen, dat is het net….de vervlakking en vervreemding gebeurt daar waar we het vanzelfsprekend vinden. Daarom wordt aan mij gevraagd: ‘ Waardeert mijn partner me wel ‘ . Wat dacht je ervan er zelf eens met je praten over te praten, het te vragen, een opening te maken om met elkaar te communiceren over wat jullie voelen, wat jullie fijn vinden aan en bij elkaar ‘.
Dat is wat ik meegeef: praten over elkaar of praten met elkaar…en voor de duidelijkheid gaat het niet over het werk, of die nare collega, de vervelende buren, maar over jullie emoties en gevoelens. En daar merk ik een heel grote leegte bij sommigen. Het is opvallend dat er meestal gemakkelijk wordt gepraat over anderen, maar heel weinig over zichzelf. Er zit ook een dieper gène- gevoel en dat is begrijpelijk. Het is misschien veel gemakkelijker je kleren uit te trekken en naakt in bed te kruipen, dan je emotioneel naakt te tonen aan je partner, want dit gaat oneindig veel dieper en verder dan een naakt lichaam.
Ja, ik kan me dus ook voorstellen dat het voor sommigen die al jaren naast elkaar leven, dit heel moeilijk tot zelfs ondenkbaar vinden. En ja, sommigen laten het zoals het is en nemen een minnaar/minnares om dit soort leven vol te houden, niets aan de hand voor de buitenwereld, want voor de buitenwereld is dat een super koppel, maar wat daar achter die vier muren werkelijk speelt, weten soms heel weinig mensen, laat staan de andere partner. Ik schrijf dit absoluut niet als een ‘ verwijt ‘, want uiteindelijk moet iedereen zijn verantwoordelijkheid dragen en opnemen voor de manier waarop het leven geleid wordt en instaan voor de mogelijke consequenties als het bedrog toch aan het licht komt.

Het vraagt dus absoluut moed en eerlijkheid om het leven zoals het is onder ogen te zien en te onderzoeken of het relatie-schip nog te redden is, of het uiteindelijk strandt.
Ondertussen pleit ik wel voor een positieve ommekeer tussen partners, door niet te snel het kind met het badwater weg te gooien, maar waar de bereidheid is om er iets van te maken, als opstap te gebruiken voor die krachtige transformatie in de relatie. Ik geloof dat dit echt kan, als er maar de bereidheid is dat vlammetje terug aan te wakkeren. En dat kan pas als er waardering is voor elkaar, oprechte en eerlijke communicatie met elkaar, waarachtige intimiteit een nieuwe invulling krijgt nl emotionele en spirituele intimiteit. Intimiteit reduceren tot seks is de basis tot vervlakking en vervreemding als dit het enige is wat tussen partners het bindmiddel vormt.
De Nieuwe tijdrelaties staan nu volledig in het licht van verbinding- hartsverbonden communicatie – gelijkwaardigheid en autonomie.
Zeker de relaties die nu een zetje krijgen om hieraan te werken zou ik willen meegeven: ga er doorheen, het loont de moeite elkaar te her-ont-moeten vanuit een bewustere manier van samen Zijn. Een trapje op naar een bewustere frequentie, waar ook de lichtinbreng gegarandeerd wordt.
De relaties die zich nu aan het uitlijnen zijn naar die hogere trillingen, zijn zichtbaar aan het worden. Voor anderen die nog in de oudere relatie-patronen verblijven en dit samen in stand houden is er nog niets aan de hand. Ik schrijf duidelijk: en dit samen in stand houden. Ze houden elkaar heel goed vast, vaak vanuit angst in de steek te worden gelaten, er wordt vaker gecontroleerd waar de man/ de vrouw uithangt, er worden weinig alleenstaande mannen/ vrouwen toegelaten in het kern-koppel ( stel je voor dat die hem/ haar verleidt) er heerst een huisje-boompje-beestje mentaliteit en zeker is dat goed en een bevestiging voor de buitenwereld: ‘ We doen het goed, we zijn geslaagd als koppel en niemand komt tussen ons in ‘.

Ik hoop dan maar dat dit goed blijft gaan, want mijn ervaringen is dat in die op oudere relatie-patronen vaker een krak komt in één van de twee…dat is dan voornamelijk als de één of de ander ‘ wakker wordt ‘ en zich realiseert dat hij / zij de relatie herhaalt van de ouders enz…en niets mis mee, enkel tot de ene of de andere niet op die manier nog wil verder gaan. Dit is dus voor de komende tijd voor velen nog een flinke uitdaging. Hou niet krampachtig vast als je je angstig voelt, dat je mannetje of vrouwtje zich wat los wil maken uit de misschien knellende banden die misschien lang geleden werden aangegaan. Mensen groeien, dus relaties groeien ! De logica zelf. Geen rozen zonder doornen.
Kijk maar eens…leg eens een hoopje zand in je hand en hou bij het eerste je hand open…en doe nog eens hetzelfde en knijp je hand dicht. Zie maar, wat gebeurt er? Zo ook, is dat in een intieme relatie.

Dit blog is een duwtje in de richting van bewuster durven kijken naar jezelf, naar je relatie en relaties in het algemeen.
Pluk de dag en geniet van hetgeen er IS. Wat je vraag ook is, liefde is het antwoord. Altijd.
Warme hartegroet
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com