Er is geen groei zonder uitdagingen

Als het je allemaal te gemakkelijk wordt gemaakt kun je ook niet groeien. Er zijn immers geen uitdagingen.
Er is dan een voortkabbelende periode/fase van je leven waarin er weinig tot geen testen zijn.
Dit kun je ook zien als een rustperiode want de boog kan nu eenmaal niet altijd gespannen zijn dit is voor geen één levend wezen oké.
Na een periode waarin je behoorlijke testcases hebt gehad kun je echt helemaal toe zijn aan rust en deze rust is broodnodig omdat we anders opgebrand raken en niet verder kunnen met het leven.

Wat voor mij normaal is kan voor anderen heel vreemd zijn en gezien worden als hocus pocus. Maar juist deze mensen staan ver van hun eigen bron af en kunnen maar moeilijk de weg naar zichzelf openen. Veel commentaar geven en of het in het belachelijke trekken van het leven waar jij je mee verbonden hebt is dan blijkbaar het enige wat zij kunnen doen.
Eigenlijk kun je het deze mensen ook weer niet kwalijk nemen.

Als je het vergelijkt met naar school gaan kun je zeggen dat zij nog in de kleuterklas zitten en jij al in het voortgezet onderwijs. Wat een weerstand kun je tegen het lijf lopen en wat een boosheid kun je op stuiten als je niet in dezelfde trein zit.
Deze tijden zijn al lang geleden voorspeld en ik zie het elk jaar erger worden. Groeperingen die er de normaalste zaak van de wereld van maken om anderen te belagen en zich gedragen als uitschot zijn aan de orde van de dag. En blijkbaar is het al normaal dat je in grote steden niet meer in de avond buiten kan komen als vrouw omdat je dan echt niet meer veilig bent.

En we zien dit alles met lede ogen aan. Het is heel duidelijk dat de scheidslijn steeds dunner gaat worden en dat je duidelijk kunt zien dat er een kern van waarheid in zit. Er zullen steeds meer lichtwerkers opstaan die de weg wijzen en evenzoveel weerstand zal er zijn vanuit de duistere onderlagen.
Onze les is om het te accepteren dat we in deze tijden leven en dat we er iets aan kunnen doen door zoveel mogelijk verbinding te zoeken met gelijkgestemden. Het is supermakkelijk om te oordelen over anderen maar dat helpt niet en dat werkt ook niet.

Al zeg je maar één ding op een rustige manier vanuit je hart vanuit liefde dan bereik je meer dan door een heel verhaal te vertellen over hoe slecht iemand wel niet bezig is.
Je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn. Maar ook dat is een les die we mogen leren. Het is niet voor iedereen weggelegd om in de rust te blijven en vanuit die rust je zegje te doen. Dit omdat meestal het vuur zo hoog is opgelaaid dat er een punt is bereikt dat we het echt hebben gehad.

En wil iemand niet luisteren maar je toch steeds met dezelfde nare energie belagen dan is het logisch dat ook de meest rustige mens eens uit het dak vliegt.
Leven op aarde is niet zo makkelijk tegenwoordig. In de grote steden is er al niet zoveel geduld meer onder de mensen. Te veel op elkaar leven is ook niet gezond en zeker met al die verschillende meningen en karakters is het onmogelijk om het met elkaar eens te zijn.

Wat een les mogen we hier dan uit leren? Wellicht om alles van een andere kant te bekijken en elkaar te laten zijn wie we zijn.
Als we dat allemaal zouden doen is het opgelost dan is er piece en vree. Alleen is het dan te rustig en leren we er niets van zoals ik dit blog al begon.

Het moet soms knetteren onder de mensen anders is er geen groei. ‘’Het is stil waar het nooit waait’’ zegt mijn lieve partner en dat klopt als een bus. En ik citeer: ‘’Waar er nooit een conflict is, nooit een spanning, nooit een confrontatie van ideeën is…daar is het stil, daar is geen leven, daar is geen groei en geen ontwikkeling. Elke relatie waarin gevoel, emoties en passies meespelen, is een verhaal’’…

En zo is dat lieve mensen we moeten soms knetteren maar het ook weer relativeren en los kunnen laten.
Alles heeft te maken met onze lessen en onze groei en hoe vervelend het soms ook is er is geen groei zonder uitdagingen.

Wil je hier eens over praten met dan kun je mij bereiken bij Paragnost-Eddie box 68

Warme knuffel,
Elisa-Lis